Bergen, meren, adrenaline

De afgelopen dagen stonden vooral in het teken van veel spanningen, adrenaline en prachtige landschappen. In het betoverende Abel Tasman stapte ik op in een bus met een compleet nieuw gezelschap, met verrassend veel Nederlanders (nou zijn er altijd wel Nederlanders, uiteraard, maar meestal staan de Britten of Duitsers bovenaan in aantallen). We hadden een ontzettend gestructureerde en georganiseerde buschauffeuse genaamd Nat die ons de eerste dag bracht naar Westport, een plaatsje aan de ruige westkust van het zuidereiland. Onderweg heb ik nog een mooie wandeling langs cape Foulwind gemaakt (met o.a. Frank (US) en Johan en Kalle (Zweden)), met prachtige uitzichten over de mooie kust en over het met schapen bezaaide groene landschap. Aan het einde van de hike zie je vervolgens beneden in een baai tientallen zeehonden spelen, zwemmen of uitgeteld op een rots liggen (een beetje zoals ik de afgelopen dagen). Aangekomen in Westport nog even geshopt, gegeten en drankjes gedaan met de groep. Het leuke van reizen op deze manier dat ik in de ochtend nog niemand kende en een halve dag later het gevoel heb alsof ik ze al dagen ken. De volgende ochtend in alle vroegte opgestaan om naar de Franz Josef gletsjer te gaan. Onderweg nog een tussenstop gemaakt bij de beroemde pancake rocks in Punakaiki, in de regen nog wel. Hier zijn hele bijzondere lijmsteenformaties te zien, die lijken op grote stapels pannenkoeken. Deze zijn 30 miljoen jaar geleden ontstaan doordat veel zeedieren en planten neersloegen op de zeebodem. Door de grote waterdruk werden deze fragmentjes omgezet in soms harde, en soms zachtere lagen. Door aardbevingen zijn deze formaties boven zeelevel gekomen en door zure regen, wind en zeewater hebben ze de rare vormen te danken! Het wegrestaurant heeft daar mooi op ingespeeld door vooral pannenkoeken te serveren: en ze waren goddelijk! Ik de omgeving heb ik nog met Wendy en Kalle een hike door het bos en langs een prachtig groene rivier gedaan. We hebben goed gezwoegd en flink doorgelopen en geklommen om op tijd terug te zijn bij de bus en na 2.5 uur zagen we gelukkig onze oranje knakker langs de kant van de weg staan. In de avond kwamen we in de stromende regen aan in Franz Josef, blijkbaar regent het hier heel vaak.. Daar hebben we wat drankjes gedaan en daarna vroeg gaan slapen. De volgende ochtend zouden we namelijk een helicoptervlucht gaan doen naar de gletsjer. Helaas werd ons medegedeeld dat het weer te slecht was en we wellicht in de middag nog konden gaan. Na uren in spanning wachten werd helaas ook de tweede mogelijkheid afgelast. Toen zijn we met een groep naar de gletsjer gelopen, gelukkig zonder regen. Op de terugweg stonden de blaren op mijn voeten en moesten we nog een uur teruglopen over de weg. Toen er plannen werden gemaakt om terug te liften boden twee Australische dames aan om ons terug te brengen naar het dorp, in hun camper. Tegen zo'n aantrekkelijk aanbod konden we natuurlijk geen nee zeggen en dus hebben we met zijn achten achterin de camper gezeten. Echt geweldig! Die avond hebben we onbeperkt veel pizza gegeten en drankjes gedaan. De ochtend daarna was ook weer een vroegertje: er stond een skydive boven de gletsjer gepland! Ik zou samen gaan met Linda (NL), Kalle en Johan (Zweeds), maar helaas werd ons om 7 uur medegedeeld dat het was afgelast i.v.m. het weer. Franz Josef stond bij ons dus vooral in het teken van spanning en afgelaste activiteiten, maar met een leuke groep maakte dat niet uit. Daarna zijn we landinwaarts gaan rijden: op naar de bergen! Deze dag werd omschreven als een van de mooiste ritten van je leven. Helaas zagen wij in het begin slechts twee ruitenwissers op maximale snelheid en heeft Nat een film aangezet. We hadden heel wat stops gepland, waaronder Lake Matheson: een meer waar je een hele mooie reflectie van de bergen op de achtergrond in kan zien. Normaal gesproken dan. Met de regen helaas dus niet, maar alsnog mooi. Daarna wat wandelingen naar een strand en naar The Blue Lakes gemaakt. De blue lakes waren die dag de brown lakes vanwege de regenval en dus waren we er eerst straal voorbij gelopen.. Wederom weer om kunnen lachen. Gelukkig begon het weer op het juiste moment op te klaren en toen we langs besneeuwde bergtoppen reden was er een strakblauwe lucht en waren er prachtige vergezichten. Op een uitkijkpunt kwamen we onze Australische dames weer tegen met hun camper, wat een toeval! Na een lange reisdag kwamen we aan in Wanaka. Een prachtig dorpje tussen de bergen waar 2 meren bij liggen: Lake Wanaka en Lake Hawea. Deze meren zijn ontstaan door erosie van de nabijgelegen gletsjers. De dag erna weer vroeg op voor een nieuwe poging voor het skydiven. En JA: het weer was perfect dus we konden gaan! De zenuwen liepen aardig op toen we werden opgehaald en vooral toen ze het veiligheidsfilmpje lieten zien kwamen de kriebels in mijn buik. Eenmaal aangekomen op het vliegveld vielen de zenuwen echter snel weg en begon de voorpret. We werden in een overal en harnas gehesen en voor ik het wist zat ik achterstevoren in een knaloranje vliegtuig vastgemaakt aan een "beautiful stranger" (daar adverteren ze mee), op naar 15.000 voet! Ik had van Bart en Eline Nieuw-Zeelandse dollars gekregen en van dat geld heb ik een persoonlijke cameraman mee laten vliegen die alle emoties op de gevoelige plaat kon vastleggen! (dankjewel lieverds) Op 12.000 voet sprong er al een meisje uit (was ook een optie, maar ik wilde natuurlijk de hoogste), dat wad wel even gek want ze was echt in een oogwenk weg. Op 15.000 voet was het onze beurt: een voor een werden we naar de opening van het vliegtuig geduwd en voor ik het wist hing ik met mijn benen buiten boord een vliegtuig op 4.5 km hoogte: WOW. Ik heb niet echt naar beneden gekeken toen, want je moet je hoofd naar achter op de schouder van je buddy leggen en je benen onder het vliegtuig klemmen. Misschien ook maar beter?! En dan ineens vlieg ik. Ik val. Ik raas. Ik hoor de wind razen. Ik zie besneeuwde bergtoppen. Ik zie prachtige blauwe meren onder me. Ik zie mijn cameraman naar me toe duiken. Ik bedenk me dat ik moet ademen: KOUD. Ik lach. Ik voel mijn wangen flapperen. Ik laat mijn handen zien: SWEET AS! Na 1,5 minuut die als slechts enkele seconden aanvoelde is het ineens stil. Mijn oren ploppen. De parachute is uit. We vliegen! Na een veilige landing nog helemaal in shock even bijgekomen en een usb-stick gekregen met een video en heel veel foto's. Die volgens snel! Echt een bizarre ervaring! Daarna de hele dag nog bij moeten komen van de spanning en sensatie. Ook ben ik met Linda naar een mooi uitkijkpunt gelopen: Mount Iron. Hier nog twee leuke mannetjes tegengekomen die op 83-jarige nog even de berg beklommen: respect! Deze dag had ik ook maar besloten om wat langer in Wanaka te blijven, lekker even een paar dagen extra van de bus af. Die avond hebben we afscheid genomen van de Zweedse meiden Agnes en Jasmina, die gingen al eerder weer verder. De volgende ochtend stond er een actieve dag op ons te wachten: het beklimmen van Roys Peak. Een hike recht omhoog de berg Mount Roy op van ongeveer 16 km. Het begin van de track ligt 5km buiten het centrum en met ons backpackersbudget is een bus nemen natuurlijk not done. Na een half uur liften op een vrijwel verlaten weg werden Kalle en ik door een Duits stel opgepikt en zwaaiden we vrolijk naar de andere helft van onze groep. Gelukkig werden zij ook snel opgehaald en konden we aan de klim beginnen. Na een flinke steile tocht tussen de schapen door, met prachtige uitzichten over het grote meer kwamen we na 3.5 uur zeer voldaan aan op de top. Van de top waren mensen ook aan het paragliden, echt heel gaaf om ze zo die berg af te zien rennen. Gaat een stuk sneller dan lopen! (Naar beneden dan in ieder geval) Op de terugweg werden we gelukkig ook snel opgepikt en waren we zo weer in Wanaka. Hier met zijn allen gegeten op onze laatste avond. De dag erna heb ik van hostel geswitcht, weer wat reisplannen gedaan en ben ik naar de Lonely Tree gelopen: een boom in het meer, in zijn eentje (vandáár die naam!). Ook heb ik nog lekker aan het meer gezeten en vrienden gemaakt met de lokale hangjeugd: 2 super brutale eenden die het eten gewoon uit je handen eten of uit je tas stelen als je even niet oplet. Die avond met wat mensen in mijn hostel spelletjes gedaan. De dag erna had ik besloten om samen met Doris, een meisje uit mijn hostel, te gaan mountainbiken langs het meer naar het nabijgelegen Albert town. Echt prachtig met al die herfstkleuren en dat azuurblauwe water van het meer en de rivier die eruit voortvloeit. Doris en ik zijn elkaar nog wel een half uur kwijt geweest, echt heel knap op slechts één pad langs een meer. Gelukkig hebben we elkaar weer kunnen vinden doordat Doris mij vond op goodguy Facebook! Na een koffietje, waar we ook nog even voor hebben moeten zoeken, snel teruggefietst want er was veel regen voorspeld. Op het moment dat we de fietsen stalden begon het dan ook te gieten en waren we gelukkig precies op tijd! De dag erop was het tijd om door te gaan naar the adventure capital van Nieuw-Zeeland: Queenstown! Een prachtige rit langs bergen en rivieren en via Cromwell: het meest landinwaardse punt van NZ. Hier is heel weinig neerslag, waardoor het landschap erg droog is en de zomers erg warm zijn. Daardoor zijn er veel wijngaarden te vinden. Ook is Cromwell de fruithoofdstad van Nieuw-Zeeland, dus onderweg even een goede voorraad vers fruit ingeslagen. Ik weet nog niet precies wat voor adrenaline-gerelateerde activiteiten ik hier allemaal ga doen, daarover later meer! Nu lekker genieten van weer een prachtig uitzicht op bergen, meren en bomen in alle kleuren!