Dolfijnen, aardbevingen, de Tongariro Crossing (again and again), Coromandel en Auckland (again)

Kia Ora! Sinds lange tijd weer een bericht van het noordereiland en helaas het laatste bericht vanuit Nieuw-Zeeland! De laatste weken zijn echt voorbij gevlogen. In Kaikoura stond de eerste dag dat ik er was een heel bijzondere activiteit op me te wachten. Ik hees me in de vroege ochtend in een volledige wetsuit, inclusief handschoenen, schoenen, en muts. Ik kreeg flippers, een duikbril en een snorkel. Rara wat ging ik doen? In ieder geval het water in! Maar eerst sprong ik met Vera, een Nederlands meisje, op een bootje en vaarden we een gelukkig kalme zee op. Na een tijdje varen door een mistig landschap werd ons medegedeeld om ons klaar te maken om in het water te gaan. En nee, niet springen, dat schrikt ze wellicht af.. Wie is ze? Heb ik je al nieuwsgierig gemaakt? Nou, vooruit dan.. "Ze" zijn honderden wilde Dusky dolfijnen!! Ik zat als eerste achterop de boot klaar en zag hier en daar al een vinnetje bovenkomen. Toen we groen licht hadden gleed ik meteen het water in en na even wennen en kijken schoot de ene na de andere dolfijn voorbij. De meeste dolfijnen keken me meteen recht in de ogen en daagden me uit om rondjes te zwemmen (dat vinden ze het allerleukst). Dat deed ik dan ook op volle toeren, maar ze zijn echt zó snel dat je het nooit van ze wint. Enthousiast van de overwinning zwommen ze dan weer weg. Ook hadden we wat trucjes geleerd om de aandacht te trekken: gekke geluiden maken, rondjes zwemmen en het diepe induiken. Dat heb ik dan ook zo'n dikke 50 minuten gedaan! Het was vooral zo bijzonder om die prachtige beesten recht in de ogen te kijken en je zag ze zo'n plezier hebben als ik mee ging zwemmen of gekke geluiden maakte. Ik voelde me zo geprezen dat ik dit heb mogen doen!! Ik had mijn GoPro meegenomen en ik had nog gecheckt: 2 batterijen volgeladen en 1:20 uur op de SD-kaart. Echter kwam ik er in het water achter dat het 1 MINUUT 20 was en na 1 filmpje was de kaart vol. HEMELTJESLIEF hoe kon ik dat nou verkeerd hebben gelezen?! En toen dacht ik: boeiend, ik ben hier NU en ik ga dit nooit meer vergeten, doei GoPro! Dus heb ik hem aan het personeel op de boot gegeven en ben ik lekker gaan genieten. Na een half uur begon de Chinees in mij toch weer naar boven te komen en bedacht ik me ineens dat ik nog een micro SD-kaart in mijn grote camera had!! Ook kon ik wel even een hele kleine break gebruiken na al dat rondtollen:-) Drijfnat en turbosnel heb ik de SDkaart gewisseld en ben ik het water weer in gegaan. Ook zag ik nog een zeehond in de verte mee zwemmen met de dolfijnen! Ik heb iedere microseconde zo genoten en heb gelukkig toch prachtige beelden van die prachtige speelse liefdevolle dolfijnen:-). Toen was het tijd om weer op de boot te klimmen. Ik was als laatste in het water en ineens werd ik omsingeld door zo'n 8-10 dolfijnen, echt een geweldig afscheid! Na een megasnelle omkleedsessie midden op de boot, het kon me niet schelen hoe en waar als ik maar snel weer naar de dolfijnen kon kijken, was het tijd voor spektakel. De dolfijnen begonnen te springen, backflips te maken, met de boot mee te zwemmen en zelfs elkaar te liefkozen (met de buiken tegen elkaar aan zwemmen)! Ook een geweldige ervaring, zo leuk om te zien dat die dolfijnen zo reageren op de boot en vooral omdat ze compleet wild en dus onvoorspelbaar zijn. Twee dolfijnen hielden zelfs een soort backflipcompetitie en ik stond gereed met mijn camera en heb het perfecte shot! Ik kan nog steeds niet kiezen wie er gewonnen heeft, beiden sloofde ze zich gigantisch maar zeer terecht uit:-). Ook hebben we nog een paar geweldig grote albatrossen gezien met een spanwijdte van wel 2,5 meter! Na deze geweldige ervaring heb ik de middag heerlijk gerelaxt in het bubbelbad van het hostel en nagenoten als een malle. In de avond met Audrey (België), Marysia (UK) en Jessica (NL) geprofiteerd van Ladies night in de lokale bar (we waren zowat de enigen). De dag erop heb ik met Audrey, Gabi (Duitsland) en Jessie (Réunion) wat wandelingen gemaakt: de eerste was een prachtige wandeling langs het schiereiland. De wandeling start bij een zeehondenkolonie die daar gevestigd is. Meerdere zeehonden liggen daar op de rotsen, maar ook op de weg en in de bosjes, te chillen! En vervolgens hadden we een prachtig uitzicht over de zee en alle baaien. Zelfs nog dolfijnen gespot! De tweede wandeling was een deel van Mt Fyffe: een van de grootste bergen van het gebied. Daar slechts een klein deel van gedaan, maar zelfs op het eerste uitkijkpunt al een prachtig uitzicht over Kaikoura en het schiereiland. Verder heb ik in Kaikoura lekker gewinkeld en op het strand gezeten, en het was heerlijk weer. Een perfecte combinatie van een zeebriesje en een bergbriesje:-). Ik ben 2 ochtenden heel vroeg opgestaan voor de zonsopkomst, echt prachtig!! Ik heb de laatste dag daar ook nog mijn telefoon laten vallen, shit, die doet het dus niet meer.. Wel lekker rustig haha! Na 4 heerlijke dagen Kaikoura was het weer tijd voor een busritje met Stray, met een zeer lege grote bus! Grappig dat een maand geleden de bussen nog bomvol zaten.. Ik wilde eigenlijk nog naar Blenheim, daar zijn alle wijngaarden, maar uiteindelijk toch maar in een keer doorgegaan naar Picton. De buschauffeur Lolly, een jonge meid met veel energie, had nog een spel bedacht om wat tijd te doden: als je dolfijnen ziet vanuit de bus krijg je 10 punten, een paard is 1 punt, bij een kerkhof verliest de rest 1 punt en als je een tractor ziet dan verlies je geen punt als iemand anders later een kerkhof ziet. Een walvis was ultieme winst. Achja, je moet iets.. Net buiten Kaikoura zijn we nog gestopt bij Ohau stream: een waterval met een meertje waar tientallen baby zeehondjes zwemmen en spelen. Echt té schattig!! Overal waar ik keek sprongen en speelden kleine zeehondjes. Heel bijzonder! In Picton ben ik 3 dagen gebleven. Ik zou eigenlijk ook nog naar Nelson en Nelson Lakes National park gaan, maar de weersvoorspellingen waren zo regenachtig dat ik dat van de planning heb geschrapt. In Picton zat ik weer gezellig met Audrey in een hostel genaamd Tombstone, omdat het aan dezelfde weg lag als het kerkhof (helaas was de bus al weg anders had de rest 1 punt verloren!). Iedere morgen gratis versgebakken scones, heerlijk! Ook ontzettend comfortabele banken, een bubbelbad en goede wifi (handig aangezien ik mijn simkaart niet meer kan gebruiken). Hier kon ik me dus wel 3 dagen vermaken! Ik heb in een dag weer twee hikes gedaan. Eerst de Tihoranga track met Audrey, die ons een prachtig uitzicht gaf over Picton en de vallei. Toen snel even bij "De Bakkerij" een saucijzenbroodje gegeten en voor Barts verjaardag boterkoek gekocht. De tweede hike was de bekende Snout track, een 4 uur durende hike langs de rand van de sound (is anders dan een fjord, maar moeilijk uit te leggen) met prachtige uitzichten over de Marlborough Sounds. Heel mooi! Daar ook voor Bart gezongen en een filmpje gemaakt en na 10 takes waaiden de kaarsjes eindelijk niet halverwege uit en kon ik hem opsturen:-). Na heel wat geklim en gedaal kwam ik gelukkig net voor het donker weer terug en had ik weer even genoeg gelopen voorlopig. De dag erop regenende het behoorlijk (zoals voorspeld) en heb ik de hele dag in de bieb foto's geüpload op de gratis pc's! Heerlijk om dat ook weer wat verder bij te werken. De ochtend van vertrek naar het Noordereiland waaide het flink en zat ik al vroeg aan de ontbijttafel. Enkele seconden lang voelde ik het gebouw heen en weer schudden van de wind, tenminste, dat dacht ik... Maar toen Audrey naar binnen kwam en vroeg of ik de aardbeving gevoeld had, verklaarde dat het rommelende geluid beter dan een hele rare kortdurende windstoot. Op het Noordereiland was net een vrij diepe aardbeving van 5.2 op de schaal van Richter geweest en die werd dus zelfs tot in Picton gevoeld! Heel bizar en onwerkelijk.. Gelukkig geen gewonden of schade! Nog even een korte biebsessie gedaan, maar het was prachtig weer dus ik ben lekker rond gaan fietsen in Picton. Bij de haven werd ik aangesproken door een 70(?)-jarige Duitser die al tientallen jaren in NZ woonde. Hij vroeg heel vriendelijk of ik even tijd had om iets te bespreken.. Ik dacht oneeee, hij gaat me proberen te bekeren tot God.. Maar, nee, er zat hem wat anders dwars.. De dag ervoor was namelijk de finale van het TV-programma The Bachelor uitgezonden en een fractie later kwam het nieuws naar buiten dat de beste gast de arme drommel (een Nederlandse nog wel!) gedumpt heeft. En de beste Duitse meneer was hier erg van ontdaan en moest gewoon even zijn ei kwijt, haha! Toen in de middag onder invloed van een reispilletje de ferry opgegaan en afscheid moeten nemen van het prachtige Zuidereiland: op naar weer het Noordereiland! Na een prachtige vaart door de Sounds, met zelfs nog een zwaaiende zeehond (en nee dat waren niet de pillen, het was écht een zwaaiende zeehond en ik heb bewijs), ben ik als een blok in slaap gevallen en werd ik 3 uur later wakker in Wellington! Gelukkig een rustig bootritje dus:-). In Wellington met de meest heftige wind die ooit heb meegemaakt naar mijn hostel gelopen en onderweg ben ik echt 3x bijna omgewaaid! Zelfs de inwoners van Wellington vonden het heftig, en het waait hier echt al-tijd. Toch heb ik met Audrey de wind nogmaals getrotseerd en zijn we burrito's in de stad gaan eten. Toen gaan slapen in mijn mooie kamer met een nogal psychotische kamergenootje (en/of onder invloed van diverse middelen). De dag erna heb ik vooral in telefoon-gerelateerde winkels doorgebracht: mijn telefoon is niet te maken, balen.. Dus maar een klein telefoontje van 20 dollar gekocht (zo'n drugsdealer wegwerp telefoon) dat ik in ieder geval lokaal kan bellen de komende 1,5 week.. Wellicht kan ik hem nog verkopen! Ook heerlijk uitgewaaid aan het water in de haven (ik weet niet of je dit hier nog uitwaaien kan noemen aangezien zelfs mijn grote camera bijna wegwaaide) en ook weer even naar het Te Papa museum gegaan, opnieuw zo indrukwekkend en mooi, wow. Ook had ik nog een zoektocht naar een goedkope SD-kaartlezer en had ik bedacht dat ik er niet meer dan 10 dollar wilde voor betalen. Toen vond ik er eindelijk een van 15 dollar en raakte ik aan de praat met de verkoper. Hij zei wat is je budget dan en ik antwoordde 10 dollar, maar... (ik wilde zeggen oké voorruit 15 dollar kan ook nog wel) en toen zei hij al: oké, dat kan ik voor je doen! In een doodnormale mediamarkt-achtige winkel, haha heerlijk:-) Verder wat voorbereidingen getroffen en dingen gekocht voor de Tongariro Crossing die een aantal dagen daarna op de planning stond. Die nacht sliep ik in een andere kamer, die aan de keuken en aan de televisiekamer grensde met de deur. En die avond en nacht besloot ongeveer mijn hele hostel een groot feest voor die deur te houden, oh mennn. Na een loutere 2 uur slaap ging zaterdagochtend mijn wekker in alle vroegte, want mijn bus vertrok al om 6.45 omdat het stray busschema van Wellington helemaal door naar Auckland was, poeh! Gelukkig stapte ik halverwege uit in het Tongariro nationaal park, om nogmaals de Tongariro crossing te gaan doen, vastbesloten en hoe dan ook met goed weer! De voorgaande dagen was het extreem slecht weer, maar gelukkig leek het beter te worden. Echter besloot meneer de vulkaan Ruapehu (waar een deel van Mount Doom van Lord of the Rings op gebaseerd is) in de buurt plots actiever te worden, wat me even afschrok, maar gelukkig komt de crossing daar niet langs en is die niet in gevaar! Aangekomen in National park (zo heet het dorp ook), helemaal uitgestorven en verlaten, waggelde ik met 20 kilo boodschappen naar mijn hostel. Ik had dit keer maar een andere gedaan dan de vorige keer, kan ik lekker vergelijken en als ik het hier niet chill vind en ik moet nog heel lang wachten op goed weer kan ik altijd nog switchen naar die andere! Maar dit hostel was prima en ik was de eerste in mijn kamer en er was een 2 persoons bed dus die heb ik meteen geconfiskeerd YES! Het bed heb ik maar meteen uitgeprobeerd want ik was kapot en er was toch niet zo veel te doen... Verder heb ik in het hostel een tv gevonden met 1 zender en een videobandenspeler, een boekenplank met rare boeken en een klimmuur! Dus daar kan ik me ook nog een tijdje vermaken als ik lang moet wachten:-) Ik vroeg me de eerste dag wel even af hoe ik hier mogelijk 5 dagen ging doorbrengen, want ik had mijn bus op donderdag gepland zodat ik 4 dagen had om een goede dag uit te kiezen voor de tramp (eerst had ik zelfs de bus voor zaterdag gepland, maar dan had ik maar 1 dag in Auckland/ergens anders en dan verging ik denk ik van eenzaamheid en verveling haha). Gelukkig stond er toen ineens een zwarte labrador voor het raam te kwispelen en begon ik zelfs ook te kwispelen! Dus heb ik me even ingebeeld dat het Noor was en heb haar helemaal platgeknuffeld:-). Gelukkig leek het weer de dag erop redelijk te worden en heb ik me klaargemaakt voor de hike. Ik had zelfs een kekke muts gekocht omdat het goed koud is daar boven op die berg, echter kwam ik erachter dat ik die in Wellington had laten liggen :-( Gelukkig had het hostel een grote stapel mutsen dus heb ik er een uitgekozen om te lenen. De dag erop in alle vroegte zat ik in de shuttle naar het startpunt. Dit keer was het in het begin juist erg mistig en bewolkt en was Mount Doom nergens te bekennen. Ik had de vaart erin en na 1,5 uur had ik de ergste steilste klim al gehad en voelde ik een zwak zonnetje op mijn gezicht! Ook liet Mount Doom zich ineens volledig in alle schoonheid zien en kreeg. Ik de verleiding om die ook te gaan beklimmen. Echter is dat blijkbaar levensgevaarlijk en omdat er weer een flink wolkendek aankwam, heb ik maar besloten om het niet te doen. Wel ben ik naar de top van een andere vulkaan (Mount Tongariro) geklommen, ook al best spannend en heftig omdat de wind behoorlijk op begon te zetten en het zicht helemaal weg was. Daar kwam ik nog een Australiër tegen die net zo vastbesloten was als ik om die vulkaan te beklimmen. Eenmaal bovenop aangekomen hadden we snel weer de behoefte om naar beneden te klimmen met een zicht van zo'n 3 meter en forse windstoten. Weer beneden op het pad kwam ik Jen en Guy tegen, een Brits koppel waarmee ik in Queenstown en Milford sound was, zo toevallig! Zij deden een poging om Mt. Tongariro te beklimmen en ik liep snel door naar het hoogtepunt (normaal gesproken): de Emerald Lakes. De wind werd kouder en sterker en het begon ook nog te regenen toen ik bovenaan stond bij Red Crater, waar je normaal het bekende prachtige uitzicht hebt. Ook kwam ik Jen en Guy tegen die waren omgedraaid op Mt. Tongariro vanwege de wind.. Op de top heb ik achter een kleine "rots", soort van half uit de wind, totaal bijna een uur gewacht op een opklaring (dat gebeurt zo af en toe namelijk). Ik heb de meren op een gegeven moment in ieder geval wel gezien vanaf dat punt (2 van de totaal 4), dat is al meer dan de vorige keer! Maar alsnog heel vaag en van heel korte duur. Toen de regendruppels op mijn jas begonnen te bevriezen ben ik maar weer doorgelopen en ben ik in 1 ruk naar een hut gerend die 2 uur voor het eindpunt ligt. Daar was een kamer te zien die helemaal verwoest was door een uitbarsting van een vulkaan in de buurt, gelukkig was er niemand in die hut want het dak was helemaal kapot en er lag overal glas! Indrukwekkend.. Daar even opgedroogd en toen het alleen maar harder ging regenen ben ik maar naar de parkeerplaats gerend. Het was een goede leuke wandeltocht en exercise en gezellig dat ik Jen en Guy tegenkwam, maar toch balen van het weer.. Ondertussen ben ik matties geworden met de shuttlebuschauffeur, dus die nodigde me nog uit voor een roastnight in de bar. Ik had meer zin in een hamburger, dus daar heb ik mezelf maar op getrakteerd met een halve liter cider, Jen en Guy sloten nog even bij me aan en toen heerlijk in mijn privé(!!) kamer geslapen, want er had niemand anders meer ingecheckt:-) Die maandag regende het nog steeds behoorlijk, dus een pyjama dag in het hostel gehad, helemaal niet erg! Weer even met Allen (de buschauffeur) gepraat, de crossing was die dag afgelast, maar misschien morgen weer meer geluk! Hij bleef voor me duimen:-) Eerst had ik de handdoek in de ring gegooid, maar toch knaagde er iets aan me en had ik het gevoel dat dinsdag de dag zou worden... Niet te veel over nagedacht, een videobandje (oldskool!) gekeken met twee Franse meiden, gepuzzeld, mijn dagboek bijna bijgewerkt en 's avonds wat gekletst, terwijl er zich buiten een schouwspel van stortregen, storm, donder en bliksem afspeelde. Die nacht lag mijn kamer ineens midden in de nacht vol met Japanners, die de volgende ochtend ook alweer extreem vroeg weg waren.. Gelukkig stond ik ook vroeg op, want ik ging het toch nog een keer doen had ik besloten: de Crossing lopen. Ik had met mezelf afgesproken dat als het weer niet beter was die ochtend ik Stray zou bellen en de bus zou pakken die dag, i.p.v. donderdag. Maar het zag er in de verte redelijk uit en Mt Ngauruhoe (Mt Doom) had een kleed van sneeuw over de top! En het bleef zo aan me knagen en ik had er echt een goed gevoel bij dat ik weer de bus ben ingestapt. Met een prachtige zonsopkomst op alle besneeuwde toppen reden we naar het startpunt (inmiddels kende ik de weg haha). Allen gaf ons nog even wat tips, het ging behoorlijk koud worden namelijk! Met Lars (NL) en Leo (Duitsland) begon ik weer aan de tocht. De zon bleef heerlijk schijnen en we hadden de vaart er goed in. Later sloot Peter (Engeland) nog bij ons aan en met zijn vieren begonnen we aan de eerste klim (the Devils stairs). Met prachtige uitzichten op de vallei konden we tientallen kilometers ver kijken, wow! En heel dichtbij doemde mount Doom op, met een prachtige laag sneeuw! We hebben hem niet beklommen, dat was nu nog meer levensgevaarlijk dan normaal. In the South crater vonden we de eerste tastbare (en eetbare haha) sneeuw en toen was het tijd voor de tweede klim: volledig in sneeuw!! Heel glad, maar heel gaaf. Zo anders dan de vorige keren, met geweldig uitzicht! Toen we bij de afslag Mt Tongariro waren, besloot ik eerst naar de emerald lakes te rennen voor het PERFECTE uitzicht met de meren en de sneeuw!! WOW zo mooi, en zo de moeite waard om dit 3x te hebben gedaan om ein-de-lijk dit geweldige uitzicht te hebben: heel magisch! 3 keer is zekersteweten scheepsrecht. Het zag er alleen niet echt uit zoals de plaatjes als op google, nee nee: véél mooier!! In het midden 3 prachtige turquoise meren (allemaal verschillende kleuren groen-blauw), aan de linkerkant in de verte het prachtige grote blue lake (ik wist eerst niet eens dat die bestond) en helemaal rechts een prachtige rode krater die zich langzaam meer liet zien omdat de sneeuw aan het smelten was: perfect! En dat alles bekleed met prachtige verse sneeuw! Na een paar minuten staren met mijn mond open, een glimlach van oor tot oor en een klein traantje in mijn ooghoek, liepen (/klommen/glibberden) we terug naar de afslag om Mount Tongariro (1967 meter) te gaan beklimmen. Even een kleine twijfel toen we nog helemaal geen voetstappen zagen en we dus de eerste waren, maar met Lars voorop met zijn goede schoenen (eerst met Peter voorop maar die glibberde alle kanten uit haha) klommen we via zijn voetstappen vrij snel naar boven. Ik besefte me toen ook dat ik twee dagen eerder een andere berg had beklommen en helemaal niet de top van Mt Tongariro, omdat het zicht zo slecht was de vorige keer zag ik toen het goede pad helemaal niet en ben ik een andere random berg opgelopen. Oeps! Na drie kwartier klimmen kwamen we bovenaan en WOW: een 360 graden uitzicht over Mt Doom, Mt Ruapehu (die nog steeds op uitbarsten staat), de vallei met wel honderd km vergezichten en de prachtige blauwe en turquoise meren. Daar hebben we snel geluncht (was behoorlijk koud, blijkbaar een gevoelstemperatuur van -6 graden!) en  we hebben uiteraard een sneeuwpop gebouwd, genaamd Doomie. Toen was het tijd om weer naar beneden te lopen en terug naar de Emerald Lakes. De sneeuw was al behoorlijk aan het smelten, maar nog steeds een fenominaal prachtig perfect uitzicht! Ik kon wel uren en uren staren, maar we hadden een shuttle die we moesten halen.. Nou wist ik wel dat Allen nog wel even langer op ons zou wachten, dus zijn we ook naar alle meren gelopen en duizenden foto's gemaakt natuurlijk! We hoorden nog wat rare rommelende geluiden (dit bleek achteraf waarschijnlijk van een nabijgelegen militair trainingskamp te komen, maar toch spannend met al die vulkanen enzo) en ineens begon er wel heel veel stoom uit gaten in de grond te komen met de bijbehorende rotte eieren lucht. Dus toen zijn we maar snel aan de afdaling begonnen die nog zo'n 2,5 uur duurde. Steeds meer wolken begonnen richting de meren te waaien, dus we hadden echte een perfecte timing en geweldig veel geluk! 5 minuten voor de shuttle zou vertrekken kwamen we aan bij de parkeerplaats: perfecte timing haha! 's Avonds hebben we wat in de bar gehangen op de bank bij het haardvuur, een perfect einde van een perfecte dag! Ik kwam nog een Stray groep tegen, die maar de helft hadden gedaan omdat het andere bedrijf (waar ik de eerste keer mee ging) het eerst afgelast had! Wow, toen besefte ik me echt hóéveel geluk ik gehad had met het hostel, met de buschauffeur, met het geweldige gezelschap maar met name met het weer!! Heel fijn:-) De dag erna lekker een chilldag gehad, want het regende pijpenstelen! Lekker wat films gekeken, waaronder een typische kiwi-film the Whale rider. Ook nog wat plannen gemaakt voor de dagen erna, maar merk wel dat ik het een beetje zat ben om alles te plannen. Donderdag ben ik teruggegaan naar Auckland met Ruben, een Nederlander/Belg die ik had leren kennen in National Park en ook die kant op ging! Dus de bus afgebeld, want met de auto was natuurlijk veel gezelliger:-). Wel wat gek om niet meer op de bus te stappen, want ik heb heel wat uren en kilometers in die oranje knakker doorgebracht! Eenmaal in Auckland was het heel gek om weer in de drukke stad te zijn, gelukkig hadden we een hostel in de rustige buurt Mount Eden. Die "berg"/vulkaan hebben we de ochtend erop maar meteen beklommen (als echte pro's natuurlijk recht naar boven en zonder omweg), met als beloning een bijzondere en megagroene krater in het midden en heel mooi uitzicht over Auckland. Die middag zijn we naar Coromandel (een mooi schiereiland) gereden. Dit was een van de laatste dingen die op mijn lijstje stonden en die iedereen me aanbeval, maar waar Stray niet heenging. Na een geweldig mooie route door een Juraesic-park/avatar achtig landschap kwamen we aan in Whitianga, een rustig kustdorpje. Daar hebben we 's avonds een film gekeken met Lars en Leo in ons hostel, dat in de kleuren van de peuterspeelzaal van vroeger geverfd was (love it!). We hadden de film Interstellar gekeken: ik lig er nog steeds wakker van want ik snap het nog steeds niet allemaal.. De volgende dag stond een geweldige activiteit op het program: gewapend met bikini (oké vooruit, Ruben mocht een zwembroek aan), strandhanddoek en schep (huh, een wat? Ja, een schep!) maakten we onze weg naar Hot Water Beach. Dit strand ligt precies in lijn met een hoop vulkanen (waaronder de vulkanen rondom Auckland en White Island), waardoor er oppervlakkig veel vulkanische activiteit is. Daarboven ligt een waterbron, waardoor het water op die lijn erg warm kan zijn! En dus kun je op een klein stukje strand een kuil graven totdat er warm water in komt en dan kun je er in gaan zitten! Toen we aankwamen hadden Lars en Leo al een strategisch perfecte kuil geconfiskeerd en hoefden we niet te veel te graven! Het water was echt extreem heet, maar er was een koudwaterbron aan de andere kant van de kuil dus het was een goede mix. En hoe hoger het tij, hoe warmer het water.. Dus na een half uur begonnen we zowat te koken, maar begonnen de golven onze zandmuren ook omver te spoelen en werd dat juist heel koud! Een leuke en interessante afwisseling in ieder geval, haha! Na heel wat geschep om onze 'Dyckes' in stand te houden, en grapjes gemaakt te hebben over een vinger in de dijk te steken, werd het na een uur te hopeloos en gaven we het op: de kuil was nu onderdeel van de zee. Maar we (met name de mannen eigenlijk, ik keek vooral toe) hebben ons best gedaan en ons nogal vermaakt. Onder het genot van springende dolfijnen heel dichtbij de kust zijn we naar Cathedral Cove gereden: een strand met heel bijzondere rotsformaties en een grot. Echt heel gaaf en bijzonder! In de avond hebben we lekker in het lokale sportscafé gegeten, toen begon ik me echt te beseffen dat mijn tijd in Nieuw-Zeeland echt bijna voorbij is, heel gek en helemaal niet leuk! Maar gelukkig hadden we de dag erop nog een super gezellige en mooie dag, met weer een prachtige route langs de kust en groene heuvels en bergen met lekkere muziekhitjes op de achtergrond. Het landschap verveelt echt nooit! In de avond traditioneel nog een keer de 5-dollar domino's pizza gehaald en toen was het tijd om me te gaan focussen op een nieuw land: Australië/Aussie/Oz. Heel gek, maar ook wel weer spannend en leuk! De volgende ochtend heeft Ruben me lief heel vroeg naar het vliegveld gebracht, waar we na al het standaard vliegveld-gedoe nog even een lekkere koffie dronken en met een knoop in mijn maag een boterham naar binnen gewerkt En rara, welk nummer komt op de radio? Ja, het enige nummer wat ik tijdens de hele reis ie-de-re keer zong tijdens het hiken en wat toch een soort van leidraad was door alle vele hikes die ik heb gedaan: Sorry van JB. En nee, ik ben nu niet ineens een belieber ofzo, maar ik verontschuldigde me iedere keer als ik weer een fotootje schoot en de groep moest wachten (dat gebeurde dus nogal frequent). Sommigen zijn het nummer zo zat door mij omdat het in mijn hoofd bleef zitten en kunnen het waarschijnlijk nooit meer horen, maar het maakte mijn afscheid daar op de bank in cafe Down Under (how ironic) wel compleet met een traan. De vlucht naar Melbourne verliep prima en daar ben ik net keurig met de bus afgezet bij mijn hostel. Een nieuw land, een nieuwe indruk en een nieuw avontuur: I'm ready!