Queenstown (again), de hoogste bergen, de blauwste meren en Christchurch (again)

Kia Ora! Waar waren we gebleven? Oja, Glenorchy (voelt alweer maanden geleden)! De laatste ochtend dat ik de auto had ben ik in Glenorchy een hike gaan doen langs een prachtige lagune. Het regende gelukkig minder heftig dan verwacht, maar alsnog veel donkere wolken en regelmatige plensbuien waardoor ik praktisch rennend de hike heb gedaan. Alsnog zeker de moeite waard. Daarna ben ik via de prachtige route weer teruggereden naar Queenstown, waar ik op het vliegveld de auto heb ingeleverd. Het afscheid was zwaar, maar ik kom er wel over heen denk ik. Toen ben aan een 'wandelingetje' terug naar het centrum begonnen, waar ik 2 uur later inderdaad arriveerde. Iets verder dan ik dacht, maar zeker weer een prachtige wandeling langs het meer met bomen in alle herfstkleuren. Ik kom in ieder geval wel aan de aanbevolen 10.000 stappen per dag, gemiddeld 18.500 stappen deze week met uitschieters tot 41.000! Aangekomen in Queenstown checkte ik weer in in mijn oude vertrouwde hostel aan het water, met een heerlijke tv lounge en de beste bedden so far. In het hostel heb ik ook maar meteen een hele spannende activiteit voor de dag erna geboekt. Al snel begon ik wat kaartspellen te doen met een aantal mensen van het hostel en werd het steeds drukker en gezelliger! De middag ging over in de avond en die avond eindigde uiteindelijk in spellen als kings, beerpong en andere soortgelijke hoogbegaafde spellen. Ik ben op het hoogtepunt snel weggesneakt en naar bed gegaan, want de volgende ochtend moest ik fris en fruitig zijn voor een nieuw hoogtepunt: de Nevis bungyjump. Een bungy van 134 hoog en daarmee de hoogste van Australasia (Australie, NZ en Azië). Vol zenuwen en met een klein katertje zat ik die middag in een busje vol adrenalinejunkies op weg naar de klif waar de bungy ging plaatsvinden. We reden naar een heel hoog punt boven op een berg, waar we werden ingecheckt, gewogen (en je gewicht werd op je hand geschreven met watervaste inkt: lekker confronterend haha!) en klaargestoomd. De bungy ging plaatsvinden vanaf een klein hokje dat vastzat aan kabels en boven de afgrond bungelde. Die middag bungelde het huisje wel heel erg en vroeg ik me al af of dit wel veilig was met de hoeveelheid wind. En alsof mijn gedachten gehoord werden, deelde iemand ons 10 seconden later dan ook mede dat de bungy was afgelast vanwege de harde wind. We konden de bus terug pakken en een nieuwe datum inplannen, of nog even wachten maar het zag er niet goed uit. Ik koos ervoor om te blijven wachten en te hopen dat het nog ging gebeuren, want mijn dag zat er toch al bijna op. En JA, na een uur zenuwen en een gek gevoel van binnen was het zover: de wind was gaan liggen!! Dus haastend met zijn allen in een klein liftje gestapt dat ons naar het huisje bracht en aldaar werden we gehesen in van alles en nogwat, zolang het maar goed vast zat. Voor ik het wist zat ik in een stoel, werd het elastiek aan mijn benen gekoppeld en werd ik gevraagd om naar het platform te waggelen. Shit zeg, dat was zo eng! Het voelde zo onnatuurlijk om naar een volledige opening te lopen met mijn spaghettiwiebelbenen op 150 meter hoogte zonder ook maar iets wat je kon vasthouden, behalve dan de jongen die me begeleidde (en die heb ik ook maar goed vastgehouden haha). En toen hoorde ik al heel snel: it's time to fly in 3-2-1: GO! En toen sprong ik ook maar gewoon, geen twijfel, geen spijt: WAUW!! Vervolgens had ik zo'n 9 seconden een vrije val naar beneden, in een prachtige afgrond met een rivier op de bodem. Het was alsof ik vloog, zooo gaaf! Het was doodstil en hoorde alleen mezelf ademen. Ik heb 3x een goede stuiter gemaakt (dat punt van gewichtsloosheid was geweldig) en toen was het tijd om het touw los te koppelen van mijn benen (dat klinkt eng maar dat was het niet) zodat ik niet op m'n kop omhoog getakeld werd. Ge-wel-dig! Weer bovenaan gekomen wilde ik het liefst meteen nog een keer, maar ben ik braaf weer met het liftje teruggegaan naar het vaste land. Dat was bijna nog het engste moment van de hele dag, want de wind zette ineens weer in volle hevigheid op en het liftje begon flink heen en weer te schudden.. Ze riepen naar ons dat we op de grond moesten gaan liggen en dat hebben we braaf gedaan en na 20 zenuwslopende seconden kwamen we heelhuids aan op het vaste land. Natrillend en wel werden we uit ons harnas gehesen en werden we teruggebracht naar Qtown. Ik heb een heel vet filmpje met mijn gopro gemaakt, die zet ik z.s.m. op facebook! (Ik moet wellicht even mijn geschreeuw wegfilteren). Die avond lekker films gekeken en spelletjes gedaan met de hostelgroep en hebben we boodschappen gedaan voor een actieve activiteit voor de dag erop: het beklimmen van the Ben Lomond Summit, een 1.748 meter hoge bergtop. Het eerste stuk was erg steil en wat saai, maar na een uur kregen we prachtige uitzichten over Queenstown, het Wakatipumeer, de bergketen The Remarkables en na een tijd ook de andere kant van de vallei achter Queenstown, met hele hoge bergpieken met sneeuw op de achtergrond en na ongeveer 4 uur lopen en klimmen stonden we voldaan op de top van de berg met een 360 graden uitzicht op al het moois wat de omgeving te bieden heeft. Zeker de moeite waard! Na een totale wandeling van 8 uur kwamen we voldaan bij het hostel aan en hebben we weer lekker spelletjes gedaan en films gekeken. De volgende dag was het tijd voor weer een fergburger, voorlopig echt de laatste! Vanwege mijn laatste dag in Qtown nog even naar een barretje geweest, waar we met zijn allen uitgeteld voor een openhaardvuur hebben gezeten. De volgende ochtend was het dan eindelijk weer eens zover: ik stapte weer op op de Stray bus! Met een aardig volle maar gezellige bus met buschauffeur Skins (ik weet niet hoe hij aan die nickname komt) zijn we via Lindis Pass (die had ik al eerder gedaan met de auto) naar Mount Cook National Park gereden. Weer een prachtige dag met prachtige landschappen, wat een geluk toch weer! Aangekomen in Mt Cook zijn we direct de Hooker Valley track gaan doen: een hike van 2-3 uur die je via een paar hangbruggen leidt naar de Hooker gletsjer en daar zie je ook prachtig de basis van Mt Cook (Aoraki in Maori): met 3.724 meter hoog de hoogste berg van NZ  (hij was eerst zo'n 12 meter hoger maar er is ooit een top afgevallen). Daarna zijn we snel doorgereden naar de Tasman gletsjer, in een vallei verderop. Onderweg hadden we een prachtige zonsondergang met een geweldig kleurrijke lucht. Vervolgens een x aantal trappen opgerend om op tijd de zonsondergang te zien bij de gletsjer, die was helaas al onder maar de uitzichten waren geweldig!! Ik ben blij dat ik hier 3 nachten verblijf in plaats van maar één, zoals de rest van de groep. In het hostel, wat meer op een hotel lijkt met stapelbedden in een hotelkamer, gekookt en vroeg naar onze kamer gegaan. Ook heb ik met Linda, de enige andere Nederlander, Koningsdag gevierd met een wortel, een sinaasappel, oranje chips met kipsmaak en heel chemische knaloranje frisdrank! Voor onze oranje bus natuurlijk! Met een prachtige oranje lucht vanwege de zonsondergang:-). De dag erna heb ik weer afscheid genomen van de groep en ben ik aan de tot nu meest uitdagende hike begonnen. Ik ging eerst nog even naar de DOC, een soort VVV voor nationale parken, waar ze me zelfs adviseerden om een zaklamp mee te nemen omdat het vanaf daar zo'n 9 uur lopen was heen en terug. Toen voor de zekerheid nog maar een extra fles water gekocht en ben ik begonnen aan de tocht: in mijn eentje! Eerst ben ik gelopen naar Sealy Tarns: een tweetal bergmeertjes die ontstaan zijn door gletsjers. Om daar te komen moest ik 2200 steile traptreden op lopen: uitdagend en zwaar, maar geweldig toen ik na een uurtje bovenaan stond! Ik liet halverwege nog ergens mijn kostbare waterflesje ($4,50!!) vallen in de bosjes en hoorde hem naar beneden rollen, maar toen ik hem in mijn vizier had heb ik een acrobatische klim door de bosjes gedaan om mijn flesje weer in handen te krijgen. Jaja, water op een hike is erg waardevol! Het begon boven aan de trappen al aardig te waaien daar, dus een perfecte foto van de meertjes met reflectie van Mt Cook zat er niet in. De uitzichten op de Hooker Gletsjer waren fenomenaal! Toen werd het tijd om naar de Mueller hut te lopen: een hut op 1800 meter hoogte waar je eventueel kunt overnachten, maar waar ik slechts geluncht heb. Om daar te komen moet je oranje paaltjes volgen die op iedere 200 meter staan, er is dus geen pad. Soms koos ik de standaard route (je ziet meestal wel waar mensen eerder hebben gelopen), maar soms maakte ik het mezelf moeilijk en koos ik de niet-standaard route. Heel leuk en leerzaam om dat eens te doen! Op een gegeven moment werd het super steil en rotsachtig, dus ik heb veel moeten klimmen en kijken wat de beste route was naar het volgende paaltje. Ik ben de man met de hamer regelmatig tegengekomen, maar ik heb hem al die keren van de berg af gegooid en na 2 uur klimmen kwam ik bij de hut aan! Ik had een ontzettend mooi uitzicht over alle besneeuwde bergtoppen die inmiddels extreem dichtbij waren en over de Mueller gletsjer! Zo ontzettend gaaf!! Ik had gelezen dat je achter de hut nog een berg hebt (Mt Ollivier, 1933 m) en toen ik die zag twijfelde ik even, maar ik zag meerdere mensen op de berg en dus heb ik alle moed bij elkaar geschraapt en heb ik die ook nog beklommen. Met klamme handen en wijde pupillen kwam ik bovenaan op de berg, na weer veel klimmen en klauteren. WAUW! Een prachtig uitzicht op de gehele vallei, inclusief lake Pukaki (een felblauw meer) en er lag zelfs sneeuw!! Heel gaaf dus. Toen ben ik snel aan de afdaling begonnen, want ik was inmiddels al 5,5 uur onderweg. Het eerste stuk was echt heel lastig met losse stenen en grote rotsen, maar het is allemaal goed gegaan en heb rustig de tijd genomen. Na duizenden fotostops kwam ik heelhuids en supervoldaan beneden aan. Echt zo gaaf om dit gedaan te hebben in mijn eentje! In de avond heerlijk in bad geweest, dat was echt het beste kado wat ik me kon bedenken na zo'n hike (samen met een zak chips uiteraard). Ik had de kamer ook helemaal voor mezelf, dat is best zeldzaam in een hostel en heel lekker na 2 maanden met altijd minstens 3 kamergenoten op een kamer waarvan er minstens eentje snurkt, praat in zijn/haar slaap, stinkt, zijn/haar tas om half 6 in de ochtend reorganiseert of inpakt of de lampen om 2 uur 's nachts aandoet. Die avond heb ik nog een poging gedaan om de prachtige sterrenhemel op de gevoelige plaat te leggen, dat is semi-gelukt! Die ochtend erop ook sinds 4-ever uit mezelf wakker geworden na 13 uur slaap (ik had het blijkbaar nodig) en heb ik lekker gelezen! Ook heb ik nog een fiets gehuurd en ben ik naar de Tasman gletsjer gefietst, om hem ook bij daglicht de bewonderen. Een geweldige fietstocht langs bergen, meren en open velden met onderweg flink wat windstoten, maar daar kunnen mijn inmiddels flink getrainde Hollandse benen wel tegen! Ik hoorde dat er ook een aantal "Blue Pools" waren: na heel wat trappen (want die had ik nog niet genoeg gehad de afgelopen dagen) vond ik echter alleen "green pools" en na een uur lopen en geen bordjes meer tegen te komen begon ik even te twijfelen of ik wel het juiste pad had genomen. Uiteindelijk stuitte ik op een grindpad en ben ik met mijn uiterst goede richtingsgevoel linksaf geslagen en kwam ik gelukkig na een kwartier weer bij de parkeerplaats uit. Ik vond daar nog een infobordje en als ik rechtsaf was geslagen op het grindpad was ik een track van minstens 3-4 uur (one-way) gaan doen! Gelukkig laat mijn richtingsgevoel me nooit, maar dan ook echt nooit (ha-ha), in de steek. Toen kon ik weer diezelfde trappen oplopen om naar de gletsjer te gaan! Onderweg vond ik nog een informatiebord dat uitlegde dat de pools hedendaags niet meer blauw, maar groen zijn, vanwege het krimpen van de gletsjer. Aha! Na nog heel wat trappen kwam ik, en mijn benen vijf minuten later, bovenaan aan met een prachtig uitzicht op de Tasman gletsjer met het aangrenzende meer. Toen was het tijd om weer terug te gaan fietsen en voor het donker terug te zijn. Met weer heel wat tegenwind, maar met een prachtig gekleurde lucht fietste ik snel terug. Inmiddels was mijn nieuwe groep gearriveerd waarmee ik de volgende dag weer verder zou reizen en was mijn kamer weer vol en gezellig-druk. Die avond nog tweemaal een sterrenkijk poging gedaan, maar helaas was het te bewolkt en ben ik vroeg gaan slapen. Die ochtend stond mijn nieuwe buschauffeur Nipper (het broertje van Flipper!) in een onesie van Sully van de film Monster Inc. op me te wachten om me te verwelkomen in de nieuwe bus. Als offer gaf ik hem de veel te zoete oranje drank en toen mocht ik naar binnen. Ik zat echter maar 1,5 uur in de bus, want ik ging er bij de volgende stop alweer uit: Lake Tekapo. Onderweg was er veel laaghangende bewolking (bijna tot aan de grond), heel bijzonder om hetzelfde gebied met zoveel verschillende weersomstandigheden te zien! Dat is het voordeel als je meer tijd door kan brengen op één plek. Al snel arriveerden we in Lake Tekapo, een klein dropje met 369 inwoners bestaande uit 1 straat met 2 winkels, 2 restaurantjes, 2 cafe's, een supermarkt en een tankstation. Het woord Tekapo is een combinatie van de woorden Teka (sleeping mat) en Po (night) en staat vooral bekend vanwege de prachtige sterrenhemel. Tekapo is dan ook onderdeel van het Aoraki Mackenzie Dark Sky reserve: een van de donkerste plekken in NZ en dus perfect voor sterrenkijken. Daarom hebben ze hier op de berg Mount John een observatorium geplaatst. Die dag ben ik die berg op beklommen, mijn benen stribbelden nog steeds wat tegen, maar het is me toch gelukt en heb ik wat rond het observatorium gelopen. Je kunt hier allerlei tours doen op het gebied van astronomie, maar dat laat mijn portemonnee niet toe en bovendien was er veel bewolking voorspeld. Ik heb vervolgens de lange route naar beneden teruggelopen, met prachtige vergezichten op de besneeuwde bergen in de verte en het felblauwe meer Tekapo. Na die wandeling heb ik mijn benen in relaxmodus gezet en heb ik heerlijk voor de kachel op een ultracomfortabele bank lekker gelezen en mijn dagboek bijgewerkt. Wel nog 2x naar een sterrenkijkplekje gelopen en wat foto's geprobeerd te maken, ik ben al iets meer tevreden maar het kan toch nog beter denk ik. Gelukkig heb ik nog een maand om het te proberen, en anders wel in Australië! De dag erna lekker op de bank gezeten en gelezen, wat foto's uitgezocht en naar een kerkje gelopen: the Church of the Good Shepherd. Dit is een kerkje dat  gebouwd is in 1935 ter nagedachtenis voor de pioniers in deze omgeving. Het is een ontzettend schattig en klein kerkje, met heel wat bussen Aziaten eromheen (nou zijn hier overal bussen met Aziaten te vinden, echt alsof ze zich iedere minuut vermenigvuldigen. En dat mogen ze niet -of in ieder geval beperkt- van hun overheid, I know). In de avond wat Jenga gespeeld met een Duitser en nog even met twee Duitsers naar de kerk terug gelopen voor een kijkje in het donker met in de hoop een mooie sterrenhemel op de achtergrond. Voor de zekerheid maar mijn camera meegenomen en daar was ik blij mee ook, want het zag er magisch uit! Ik was echter niet de enige die dat idee had. Sterker nog, blijkbaar stonden er al vanaf 4 uur die middag tientallen Aziaten klaar met een volledige uitrusting bestaande uit meerdere camera's en statieven. En als er ook maar iemand een lichtje aan deed of te dicht langs de kerk liep, schreeuwde het hele leger in koor NO LIGHTS, GO AWAY! Ik had een plekje op de grond bemachtigd tussen de statieven in en heb door middel van Jenga blokjes mijn eigen statief gebouwd. Na heel wat foto's was ik tevreden. Ik moest niet te veel naar de foto's van de Aziaten kijken want die zagen eruit alsof ze van Google kwamen. Maar toch ben ik met mijn beperkte middelen en ervaring zeer tevreden! Toen dacht ik even genoeg sterren gezien te hebben, maar toch begon het weer te knagen en ben ik 's nachts sterren gaan kijken met twee Nederlanders op een geheim plekje op de golfbaan. Het was af en toe flink bewolkt, maar er waren gelukkig veel super heldere periodes en hebben we heerlijk op de kortgewiekte green naar de ongelooflijk mooie met duizenden sterren bezaaide hemel gekeken. Ook hebben we heel wat toffe foto's gemaakt, die volgen nog! Rond 3 uur nog even naar de kerk gelopen en ja hoor, er zat nog steeds een gedisciplineerde Aziaat, arm ding. Het hier namelijk echt al een stuk kouder, in de nacht maar een paar graden! Daarna heerlijk geslapen in een kamer vol met, verrassend genoeg, Aziaten. De dag erop was het weer tijd om op de big orange bus te springen. Ik had al een email van Stray gehad dat het winterschema die dag inging en de bus dus een paar uur later kwam. Ook werd ik die dag nog gebeld door Stray of ik nog steeds van plan was om op te stappen die dag. Natuurlijk, why not? Blijkbaar was de buschauffeur vergeten dat het winterschema inging en heeft de bus meer dan 2 uur op me gewacht. Daardoor heeft gelukkig wel de hele bus 2 uur lang van het prachtige Lake Tekapo kunnen genieten! Die dag zijn we naar Rangitata gereden, een klein dorpje dat bekend staat om de nabijgelegen rivier waar je heel goed kunt raften. Het raftseizoen was echter de dag ervoor geëindigd en gelukkig had ik al geraft in Rotorua! We zijn met een groepje naar de rivier toegelopen, zo mooi helder blauw! Onze accommodatie was heel afgelegen en had stapelbedden van 3 verdiepingen! Gelukkig had ik een bedje onderaan bemachtigd:-) We hebben met zijn allen gekookt, gegeten en Top Gun gekeken. De buschauffeur was namelijk weer Maverick (die heb ik al eerder gehad) en die heeft zijn naam aan de film te danken, omdat hij ook piloot is! Na de film nog een keer sterren gekeken, om het maar af te leren.. Het was weer prachtig! Ook nog twee possums (soort buideldieren, wiki vertaalt het als koeskoezen) gezien op de veranda, echt super dichtbij! Tot aan dat moment had ik alleen nog maar heel veel platte possums gezien namelijk.. Na wat potjes kaarten en alvast een voorproefje van het gratis ontbijt van de volgende dag ging het licht vroeg uit, want de volgende ochtend was er een vroege start om richting Christchurch te gaan. Daar heb ik weer afscheid genomen van de bus, de rest ging namelijk meteen door en stopte niet in Christchurch.. Ook kreeg ik nog een koffie van Maverick omdat ik een quiz over NZ in de bus gewonnen had. Nou was ik ongeveer de enige die wakker was, maar toch wist ik nog verrassend veel vragen te beantwoorden over NZ :-) Op het vliegveld heb ik een auto gehuurd en ben ik met Norma (NL), Linda (NL) en Lisa (USA) naar Banks Peninsula gereden, een schiereiland in de buurt van de stad. Daar hebben we heerlijk de hele dag rondgetuft, met non-stop mooie vergezichten en een perfect zonnetje. Een van de hoogtepunten was een kudde koeien op de weg die ons maar bleef aankijken en niet aan de kant ging. Een ander hoogtepunt was Akaroa: een klein schattig Frans plaatsje waar we geluncht hebben aan het water. Via wat mooie baaien en stranden zijn we teruggereden naar Chch, met een prachtige zonsondergang als toetje. Ik sliep die nacht vervolgens in de gevangenis, omdat ik te hard en door rood had gereden... Nee grapje, ik sliep in een oude gevangenis die omgebouwd was tot hostel! Heel erg gaaf, met de oude gevangenisdeuren als tafels en zwart-wit gestreept servies. De volgende ochtend ben ik met Hans en Ria, twee familievrienden die al 35 jaar in NZ wonen, op pad gegaan. Ze lieten me de zeer aangetaste binnenstad zien na de aardbeving van 22 februari in 2011. Heel boeiend om alle ervaringen en vorderingen sindsdien van hun te horen! Ook heel indrukwekkend om te zien dat er ten op zichte van twee weken geleden alweer vorderingen te zien waren: een straat was inmiddels klaar en er stonden alweer minder hekken rondom een monument en een brug! Ook zijn we naar een mooi uitkijkpunt gegaan in de stad. Als afsluiter gingen we nog even naar Van Dams Dutch cafe, waar ik heerlijk dropjes heb geschept en toen we op het punt stonden om weg te gaan kregen we allemaal een kroketje van het huis: GOD-DE-LIJK! In de middag heb ik door de stad gelopen op zoek naar alle streetart. Na heel wat mooie schilderingen op eerst kale muren bij braakliggende terreinen ben ik naar de Cardboard Cathedral gegaan: een kathedraal gemaakt van karton, die gebouwd is nadat de originele kathedraal ingestort is na de aardbeving. Erachter stond ren monument voor de mensen die zijn omgekomen tijdens en na de aardbeving: 185 lege witte stoelen die allen de overledenen representeren. Zo stonden er rolstoelen, bureaustoelen, babyzitjes, kinderstoelen, etc. Heel bijzonder! Na deze indrukwekkende dag ben ik weer terug gegaan naar de gevangenis, waar ik een heerlijk biefstukje gegeten heb en een wijntje gedronken heb (dat klinkt decadent hè, zo in de gevangenis!)  
Zo, dat was weer een lekker lang verhaal. Er gebeurt gewoon zo veel en ik zie en doe zoveel, wat ik jullie ook niet wil onthouden natuurlijk! Tot de volgende keer, dan waarschijnlijk veel kust- en zee-gerelateerde verhalen (spannend!)